عفونت زخم پای دیابتی هر گونه عفونت در پا در افراد دیابتی به عنوان عفونت زخم پای دیابتی شناخته می شود. شایع ترین علت بستری شدن بیماران دیابتی در بیمارستان و قطع عضو در افراد مبتلا به زخم دیابت، عفونت پا است. علائم عفونت زخم پای دیابتی ممکن است شامل ترشح چرک، قرمزی، تورم، درد، گرما، تپش قلب، یا تاکی پنه باشد. عوارض عفونت زخم دیابتی می تواند شامل عفونت استخوان (استئومیلیت)، مرگ بافت (نکروز بافت)، قطع عضو یا سپسیس (عفونت خون) باشد. عفونت زخم پای دیابتی در میان افراد مبتلا به دیابت شایع است و در مردان و زنان به طور مساوی رخ می دهد. سالمندانی که دیابت کنترل نشده دارند و سیستم ایمنی ضعیف تری دارند بیشتر در معرض ابتلا به عفونت پای دیابتی هستند. عفونت پای دیابتی اغلب به دنبال زخم پای دیابتی ایجاد می شود، اگرچه همه زخم های دیابتی عفونی نمی شوند. زخم پای دیابتی می تواند ناشی از بیماری عروقی یا نوروپاتی باشد و این مشکل تقریباً در 25 درصد از بیماران دیابتی در طول زندگی آنها رخ می دهد. عوامل عفونت زخم دیابتی برخی از عوامل خطر برای ایجاد عفونت زخم پای دیابتی عبارتند از: سابقه زخم های مکرر پا زخم پای دیابتی که بیش از 30 روز طول بکشد کنترل ضعیف قند خون نوروپاتی محیطی نارسایی کلیه بیماری شریان محیطی آسیب راه رفتن یا ضربه به پا اغلب با پای برهنه سابقه قطع اندام تحتانی اکثر عفونت های زخم پای دیابتی چند میکروبی هستند (حاوی ارگانیسم های عفونی متعدد) و باکتری هایی که بیشتر درگیر هستند عبارتند از: استافیلوکوک، از جمله استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA) استرپتوکوک سودوموناس باکتری Gramlyne. عفونت‌های MRSA معمولاً از محیط‌های بیمارستانی به دست می‌آیند، با این حال، اخیراً عفونت‌های MRSA اکتسابی از جامعه شایع‌تر شده‌اند و با نتایج درمانی ضعیف برای بیماران دیابتی همراه است. برخی از عوامل خطر برای ایجاد عفونت های MRSA شامل استفاده طولانی مدت از آنتی بیوتیک هایی است که طیف وسیعی از عوامل بیماری زا را پوشش می دهد، بستری شدن طولانی مدت در بیمارستان یا برخی روش های جراحی. علت اصلی عفونت پای دیابتی اغلب شامل جریان خون ضعیف و نوروپاتی محیطی است. تشخیص عفونت زخم پای دیابتی بر اساس علائم بالینی است که شامل معاینه بصری پا، ارزیابی هر گونه زخم، نبض دیستال و عملکرد عصبی است. در برخی موارد، ممکن است با کشت از زخم تشخیص داده شود. درمان عفونت زخم پای دیابتی درمان عفونت شامل مراقبت مناسب زخم توسط متخصص زخم و درمان آنتی بیوتیکی مناسب توسط متخصص بیماری های عفونی است. درمان تجربی عفونت ها مجاز نمی باشد مگر اینکه بیمار دچار عفونت بحرانی مانند سپسیس باشد. برای تجویز آنتی بیوتیک ابتدا باید بیمار توسط متخصص عفونی ویزیت شود و سپس بر اساس کشت زخم، آنتی بیوتیک مناسب برای بیمار تجویز می شود و پانسمان های آنتی باکتریال نیز توسط متخصص مجرب زخم برای کنترل زخم انجام می شود. عفونت مدت زمان مصرف آنتی بیوتیک بستگی به شدت عفونت دارد و از 1 تا 12 هفته متغیر است. درمان عفونت های خفیف تا متوسط باید 1 تا 2 هفته طول بکشد و معمولاً نیاز به آنتی بیوتیک های خوراکی دارد که استافیلوکوک ها و استرپتوکوک ها را پوشش می دهند. عفونت های شدید معمولاً به آنتی بیوتیک های داخل وریدی و تزریقی نیاز دارند که پاتوژن های بیشتری مانند ارگانیسم های گرم مثبت، ارگانیسم های گرم منفی و بی هوازی ها را برای نتایج درمانی بهتر پوشش دهند. درمان آنتی بیوتیکی برای عفونت های شدید باید حدود 2 تا 3 هفته یا بیشتر طول بکشد، بسته به اینکه عفونت چقدر گسترده است. پیشگیری از زخم پای دیابتی شامل پوشیدن کفش مناسب، معاینه منظم پا توسط متخصص زخم و کنترل عوامل خطر است. مکانیسم عفونت پای دیابتی نوروپاتی، بیماری شریان محیطی و تروما به صورت جداگانه و ترکیبی در پاتوفیزیولوژی عفونت پای دیابتی نقش دارند. نوروپاتی دیابتی باعث یک پلی نوروپاتی متقارن می شود که ممکن است بر نورون های حرکتی و حسی تأثیر بگذارد. آتروفی عضلات پا و مچ پا منجر به تغییرات آناتومیکی در قوس پا می شود که معمولاً به سرهای متاتارس فشار وارد می کند و مناطقی با فشار بالا ایجاد می کند. نوروپاتی تقریباً در 60 درصد از بیماران مبتلا به زخم پا که دیابتی نیز هستند وجود دارد. نوروپاتی می تواند باعث شود بیماران دیابتی حس پاهای خود را از دست بدهند، بنابراین ممکن است مدتی طول بکشد تا بیماران متوجه آسیب یا زخم در پاهای خود شوند. این می تواند منجر به عفونت و بدتر شدن آن شود در حالی که بیمار از عفونت به دلیل از دست دادن حس و کمبود درد بی خبر است. در ترکیب با کاهش حس در اندام تحتانی، ضربه های مکرر ناشی از راه رفتن می تواند منجر به زخم شود. مراقبت نامناسب از پا، از جمله عدم استفاده از مرطوب کننده و چک نکردن مکرر پاها، می تواند این مشکل را تشدید کند. بیماری شریان محیطی تغییرات متابولیک در دیابت، از جمله قند خون بالا، منجر به افزایش احتمال هیپرلیپیدمی و آترواسکلروز می شود. در دیابت، این آترواسکلروز ترجیحاً در شریان های تیبیال خلفی و قدامی گسترش می یابد و خون رسانی به اندام تحتانی را کاهش می دهد. این کاهش عرضه خون ممکن است منجر به از دست دادن یکپارچگی پوست، زخم های ایسکمیک و قانقاریا شود. عفونت ممکن است در عمق بافتی که به آن گسترش می یابد متفاوت باشد. عفونت‌های پا از سطحی‌ترین عفونت‌ها تا فاشئیت نکروزان که ممکن است تهدیدکننده زندگی باشد، متغیر است. عفونت همچنین ممکن است به استخوان گسترش یابد که به آن استئومیلیت گفته می شود و باعث قطع عضو دیابتی می شود. عفونت ها معمولاً چند میکروبی هستند و شامل سویه های میکروارگانیسم های مقاوم به آنتی بیوتیک هستند. معاینه زخم پای دیابتی برای عفونت، تشخیص زخم عفونی معمولا با بیش از 2 علامت التهاب یا ترشحات چرکی انجام می شود. نبض های محیطی نیز باید ارزیابی شوند و اگر قابل لمس نیستند، باید با استفاده از سونوگرافی داپلر بیشتر ارزیابی شوند. در بیماران با نبض غیر قابل لمس، ارزیابی پرفیوژن اندام با شاخص مچ پا بازویی نیز باید انجام شود. برای شناسایی عمق زخم و تعیین درگیری استخوان که نشان دهنده استئومیلیت است، زخم های عمیق تر باید بررسی شوند. تست عصبی شامل تست حس محیطی به محرک های ارتعاشی، دما، درد، همراه با رفلکس های تاندون عمیق است. تصویربرداری زخم پای دیابتی ممکن است برای ارزیابی بیشتر زخم دیابتی از تصویربرداری استفاده شود. اشعه ایکس ساده، رایج ترین مطالعه تصویربرداری اولیه، ممکن است شکستگی، استئومیلیت، کلسیفیکاسیون عروق خونی یا اجسام خارجی را نشان دهد. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) برای تعیین عمق عفونت بافت نرم و ارزیابی وجود استئومیلیت، به ویژه در بیمارانی که به درمان اولیه آنتی بیوتیکی پاسخ نمی دهند، مفید است. در نهایت، باز بودن عروق اندام تحتانی ممکن است با آنژیوگرافی رزونانس مغناطیسی یا سونوگرافی ارزیابی شود. اگر بیمار برای اولین بار عفونت پای دیابتی را تجربه می کند، باید یک رادیوگرافی ساده برای بررسی هر گونه ناهنجاری استخوانی گرفته شود. MRI نسبت به رادیوگرافی حساس تر و اختصاصی تر است و معمولاً در صورت مشکوک بودن به استئومیلیت و نامشخص بودن تشخیص آن در رادیوگرافی یا در صورت مشکوک بودن به آبسه بافت نرم انجام می شود. درمان عفونت زخم دیابتی مدیریت حاد عفونت پای دیابتی به طور کلی شامل درمان آنتی بیوتیکی، رفع فشار زخم، ایجاد خونرسانی اندام و دبریدمان بافت های عفونی (یا قطع عضو در صورت لزوم) است. بستری شدن در بیمارستان زمانی لازم است که نبض اندام تحتانی وجود نداشته باشد یا عفونت به سطح عضله یا عمیق تر نفوذ کرده باشد. عفونت با قانقاریا پوستی ممکن است منعکس کننده عفونت فضای عمقی، آبسه و نکروز بافتی باشد. هنگامی که دبریدمان ضروری است، از پانسمان های جدید برای دبریدمان اتولیتیک در طول دوره بهبود زخم استفاده می شود. انتخاب آنتی بیوتیک باید بر اساس کشت زخم، شدت عفونت، وجود یا عدم وجود استئومیلیت، درمان قبلی آنتی بیوتیکی و عفونت قبلی یا فعلی باشد. زخم های بدون عفونت تایید شده نباید با آنتی بیوتیک درمان شوند و نباید برای کشت فرستاده شوند. اگر بیمار عفونت خفیفی داشته باشد و اخیراً آنتی بیوتیک مصرف نکرده باشد، کشت زخم ممکن است لازم نباشد. طول درمان عفونت پای دیابتی در درجه اول به شدت عفونت بستگی دارد. عفونت های سطحی پوست و بافت نرم ممکن است به مدت 1 تا 2 هفته نیاز به درمان داشته باشند، در حالی که عفونت های عمیق تر (از جمله استئومیلیت) ممکن است به 6 تا 12 هفته نیاز داشته باشند، به ویژه آنهایی که تحت عمل جراحی قرار می گیرند. قرار داده شده. جهت تعیین وقت و درمان عفونت زخم دیابتی با شماره زیر تماس بگیرید: 02147623737
منبع: نی نی نیوز